مولانا
شربنا على ذکرِ الحبیبِ مدامةً
به یاد محبوبمان شراب نوشیدیم
سَکِرْنا بها، من قبلِ أن یُخلق الکَرمُ
که ما مست بودیم قبل از خلقت شراب
لها البدرُ کأسٌ وهیَ شمسٌ یدیرها
ماه کامل فنجان آن و خورشید ساقی شراب بود
هِلالٌ، وکم یبدو إذا مُزِجَتْ نَجمُ
هلالی که، زمانی که چندین ستاره مخلوط شود ظاهر می شود
مولانا
ای مولای ما
ولولا شذاها ما اهتدیتُ لحانها
اگر به خاطر رایحه ای خوش آن نبود من هرگز به این میخانه هدایت نمی شدم
ولو لا سناها ما تصوَّرها الوهمُ
و اگر درخشش و تابندگی اش نبود خیالات ناتوان از تصور آن بود
ٍولم یُبْقِ مِنها الدَّهْرُ غیرَ حُشاشَة
زمان چیزی از آن را حفظ نکرد، مگر یک نفس خفته
کأنَّ خَفاها، فی صُدورِ النُّهى کَتْمُ
که آن در سینه عاقلی خاموش پنهان شده است
ٍوفی سکرة ٍ منها ولو عمرَ ساعة
اگر شما با آن حتی فقط برای یک ساعت مست شوید
تَرى الدَّهْرَ عَبداً طائِعاً، ولَکَ الحُکْمُ
زمان را چون غلامی فرمانبردار برای اوامر خود می بینید
فلا عیشَ فی الدُّنیا لمنْ عاشَ صاحیاً
در این دنیا برای کسی که هوشیار گشته زندگیی نیست
ومنْ لمْ یمتْ سکراً بها فاتهُ الحزمُ
نمی میرد کسی که با آن مست شد و حساب و کتاب او را رها می کند
متن و ترجمه ارسال شده توسط: زین الله امینی
